'Het Klapstuk'

‘Geen feesten of partijen meer’. Dat is wat de moeder de moeder deze ochtend riep nadat we de laatste restjes van gister hadden opgeruimd. Iets wat niet zo heel gemakkelijk ging voor haar... Want zij, maar vooral ik heb moeten lachen met het klaarzetten van de tafel en de stoelen. Vrijdagavond nadat ze terug kwam van het werken besloten we de tafel en de stoelen alvast neer te zetten, zodat we dat zaterdag niet meer hoefden te doen. De tafel ging nog wel. Nu wisten we tenminste hoe we het moesten doen. We hadden het immers een week geleden nog gedaan. Maar daarna het pronkstuk, of nouja eigenlijk het ‘klapstuk’. De stoeltjes moesten worden uitgeklapt en neer worden gezet. Vol goede moed nam Arantza een stoel mee naar buiten en probeerde die uit te klappen. Het lukte haar alleen niet echt. Ik keek eerst eens hoe het allemaal in elkaar zat en klapte vervolgens met gemak het stoeltje uit elkaar. Ooit hadden wij namelijk van dit soort tuinstoelen, dus ik wist nog hoe het moest. En terwijl ik op zoek ging naar de volgende zag ik Arantza nog stuntelen en besloot haar dus te helpen. Zij zou aan de ene poot trekken en ik aan de andere. Ik had alleen niet gedacht dat als ik trok, ik haar ook meetrok, omdat ze niet zo sterk was als ik. Dus ik trok haar bijna met stoel en al omver. We konden er wel om lachen… Ze gaf het op en ik klapte vervolgens het stoeltje uit. Ook de rest ging voor mij soepel, maar zij had er nog enige moeite mee. En dus vroeg ze om hulp. Dit keer trok ik niet zo hard, want dan trok ik haar wéér mee. Het wilde haar maar niet lukken. ‘Nou’, zei ze met een lach, ‘ik geloof dat ik iedere keer de verkeerde stoeltjes pak, de mijne gaan niet zo soepel als die van jou’. Ja, dat geloofde ik graag. Na wat gestuntel, gehannes en hulp stonden uiteindelijk de stoeltjes, maar ook de tafel op zijn plek.
Zaterdag was het een drukke dag, althans voor de rest van de familie. Mariana kon niet wachten totdat ze haar haar mocht gaan laten knippen. Al de hele ochtend liet ze aan mij zien hoe ze het geknipt wilde hebben. En terwijl de familie naar de kapper ging en nog wat boodschappen ging doen voor het kinderfeestje, ging ik lekker naar het strand. Daar heb ik heerlijk een aantal uren doorgebracht. En genoten, want vandaag kon ik er niet heen, maar ook morgen zal dat niet lukken… Toen ik de sleutel in het slot stak hoorde ik Mariana al naar de deur rennen. Ze zag er heel anders uit, ik moest even wennen, maar nu ik eraan gewend ben moet ik zeggen dat het haar heel leuk staat! Nu zijn het geen tweeling meer, in ieder geval niet meer met de haren. Ze vertelde vol trots hoe blij ze ermee was. En eindelijk was het tijd voor het kinderfeestje zodat ze haar nieuwe kapsel kon showen aan haar vriendinnen. En ook werd vol trots de nieuw geïnstalleerde Wii geshowd en uitgeprobeerd. Maar ook voordat dit kon gebeuren hadden ze mijn hulp nodig. De batterijen van de afstandsbediening waren leeg en dus dacht moeder ze slim te vervangen. Is ook zeker heel slim, maar als je ze vervangt, vervang dan beide lege batterijen en niet alleen maar eentje. Toen ik met één batterij in mijn hand vroeg of er twee in moesten, begon ze te lachen, net als de kinderen en deed ze er gauw een tweede bij zodat er gespeeld kon worden. Aan het gelach, de blije koppies en de vele cadeautjes te zien was ook dit een geslaagd feest. Gabes had een honkbalset gekregen en die gingen we dus uitproberen in het park. Trouwens, hier gaat het toch wel iets anders dan in Nederland. Moeder had wat moeders gevraagd om te blijven en dus hadden die gezellig zitten kletsen, terwijl de kinderen speelden. Toch wel gemakkelijk!! Met een volle buik van het snoep, de chips en al het lekkers gingen de kinderen weer naar huis en zat het feestje er weer op. We konden alles weer terug zetten. Ook dit keer kwam de truc van het inklappen van de stoeltjes. Nou, we hebben weer flink staan lachen buiten op het balkon. Ook het inklappen ging haar niet gemakkelijk af. De eerste had ik voorgedaan en vol goede moed ging ook zij het proberen. Maar na wat getrek en geduw schoot ze in de lach en liet ze het maar aan mij over. Nee, zegt ze, dit is niet mijn ding… Na de klapstukken werd de tafel weer binnen gezet, de glazen in de vaatwasser gezet en alles weer netjes opgeruimd. Alsof er weer niks was gebeurd. ’s Avonds hadden we de foto’s van de communie gekeken. De kleine kroop bij mij op schoot en fluisterde in mijn oor: ‘Ik vond jou jurk echt heel mooi’. ‘En ook vond ik het jammer dat je niet mee naar de kerk kon’. Lief van d’r. Dat betekent toch wel dat ze echt een leuk feest heeft gehad!
En nu is het alweer zondagavond. Vader komt vanavond als het goed is thuis van het golfen. Kan de kleine ook haar vader laten zien wat voor een knap kind ze nu is. Een luie dag vandaag. Geen strandweer, de kinderen hoeven niet te leren, vader is van huis en we waren allemaal nog een beetje moe van gister, dus besloten we na de lunch naar de bioscoop te gaan. Achja, we maken er gewoon een feestweekend van…
Morgen beginnen de kinderen aan hun laatste schoolweek. Zij kunnen niet wachten, maar ik ook niet. Ze zijn al plannen aan het maken voor hun vakantiedagen. Veel naar het park en daar spelen, op de Wii tegen elkaar tennissen of honkballen, naar het strand, want ook zij willen een lekker bruin kleurtje, hoe kan het ook anders; naar de muziek van Mamma Mia luisteren en zo hebben ze geloof ik nog een lijst. Dus de dagen worden hier samen afgeteld!!
Tijd om de verhalen van de afgelopen week uit te wisselen met de verhalen van mama. Ik ben benieuwd…
Liefs
xxx